Blue night's radio

بیشتر از 15 روزه که سری به بیان نزدم و این کمی موجب معذب شدنم میشه؛ ولی اگه بخوام راستشو بگم، دست و دلم به نوشتن نمیرفت. نه خودم از نظر روحی خوب بودم و نه احوال کشورم خوب بود. پس دوست نداشتم بیام تا محض تخلیه روحی بقیه رو هم ناراحت کنم. راستش قصد داشتم اینجا رو حذف کنم ولی بعدش پشیمون شدم. اخه به گمونم اینجا تنها جاییه که میتونم بدون ترس از قضاوت شدن حرف بزنم. به نظر میرسه نتونم تا چند وقت اینده اینجا پستی بزارم. مواظب خودت باش ماه من. این دنیا عوضی تر از اینه که دلش به حالت بسوزه.

Given_taken by enhypen

دعوا های خانوادگی ای که یه سرش به تو برمیگرده خطرناک ترین سلاح توی دنیاست

امروز توی مدرسه پریود شدم و به همین دلیل تصمیم گرفتم زنگ بزنم به مامانم تا بیاد دنبالم و زنگ آخر رو مدرسه نمونم. مدرسه مون برای اینکه اجازه بده از تلفن استفاده کنیم و به والدینمون زنگ بزنیم از بچه ها پول میگیره و اگر پول نداشته باشی نمیتونی زنگ بزنی و من هم بعد از پرداخت پول با مامانم تماس گرفتم و بعد به کلاس برگشتم تا منتظر بمونم. حدودا نیم ساعت بعد بابام اومد دنبالم و وقتی که به دفتر رفت چون فکر میکرد گوشیم رو تحویل ناظم دادم ازشون خواسته بود که گوشیم رو پس بدم و اونها گفته بودن که دستشون نیست و فهمیده بودن که گوشیم رو تحویل ندادم.

هیچ وقت یادم نمیره مدارس ایران چطور روانم رو از بین بردن. هیچ وقت اسمت رو فراموش نمیکنم خانم زارع! 

امروز معلمم بهم گفت اگه بزارم لپام و بکشه دو نمره اضافه بهم میده و سوال های آسون ازم میپرسه:))))) لعنتی برای یه لپ شغلتو فروختی؟؟؟؟ هر چند برا من که خوبه. راه جدید برای کسب در امد پیدا کردم:)

امتحان ریاضیم رو 13 شدم. نسبت به امتحان قبلیم یک نمره بیشتر شدم و میشه گفت تقریبا راضیم. شاید با خودتون فکر کنید که خب چرا کلاس نمیری؟ و من باید در جوابتون بگم که : دوست دارم که برم، اما پولش رو ندارم^^.

از بچگی هر وقت چیزی رو میخواستم، خودم میساختمش. نه اینکه زیادی خودکفا و باهوش بوده باشم؛ بلکه به خاطر اینکه مادربزرگم انقدری پولدار نبود که هر چیزی که میخوام رو برام بخره. پس خودم با وسایل به ظاهر بدرد نخوری که از انباری خونه و گاها بیرون گیر میاوردم، چیز هایی که میخواستم رو میساختم. درسته که اصلا شبیه به نسخه واقعیش نمیشد، ولی همون هم برام یه عالمه ذوق و شوق و خوشحالی به همراه داشت. مثلا وقتی هشت سالم بود هم کلاسیم از عموش یه چرتکه چوبی هدیه گرفت که حسابی قشنگ بود و مهره های رنگیش ذهن کوچیک و بچگانه ی هاروعه هشت ساله رو بدجور درگیر خودش کرده بود.

سلام، چند روز پیش متوجه شدم من هیچ اسمی برای صدا زدن خواننده های مطالب ندارم و یه جورایی موقع خطابشون دچار دستپاچگی میشم، پس تصمیم گرفتم ماه من صداتون کنم. بله میدونم ماه من مفرده و باید از جمع استفاده کنم ولی میخوام فکر کنید مستقیما دارم با خودتون حرف میزنم:) 

چند روزیِ که قصد دارم یه هدف برای خودم تعیین کنم تا یه انگیزه برای تلاش کردن داشته باشم. معدل بالا و مهاجرت از جمله پیشنهاداتی بودن که اطرافیانم بهم دادن. اما اون وسط یه پیشنهاد بود که توجهمو جلب کرد؛ المپیاد

امروز بعد از چندین روز پر استرس تا حدودی اوضاع مدرسمون بهتر شده بود و بچه ها داشتن به درس های عقب موندشون میرسیدن. اما اینبار معلم ها و مدیر بیشتر هیزم تو اتیش بچه ها ریختن و یک شخص طرفدار نظام رو برای سخنرانی به مدرسه اوردن.بچه ها هم از یه جایی به بعد دیگه نتونستن حرف هایی که مستقیما به شعورشون توهین میکرد و تحمل کنن و شروع به اعتراض کردن. مدیر هم اسم تک تک بچه های معترض رو یادداشت کرد( مخصوصا کسایی که شروع به شعار دادن کردن) و حسابی برامون خط و نشون کشید و کری خوند و حتی چند نفر رو هم زد. اینبار نمی خوام نظر خودم رو راجب این قضایا بگم. به جاش میخوام به یک دیالوگ از فیلم <25،21 ساله> رو که توسط کاراکتر وان سونگ گفته شد اشاره کنم: